Van Marwijk had één ding anders gedaan in 2010: 'Als ik dát kon terugdraaien'
Van Marwijk zag na het terugkijken van de finale, kort na het WK op speciaal verzoek van het Algemeen Dagblad, dat Nederland en Spanje redelijk aan elkaar gewaagd waren. "Qua aantal kansen minimaal gelijkwaardig. En de grootste mogelijkheid was zelfs voor ons…", doelt hij op de grote kans van Arjen Robben, die de bal tegen de teen van Iker Casillas zag gaan. Van Marwijk hoorde maanden later, in het kader van een dubbelinterview bij De Telegraaf, Vicente del Bosque zeggen dat hij hoopte dat Spanje de strafschoppenreeks zou halen. "Na afloop waren Sergio Ramos en Xavi bij ons in de kleedkamer geweest. Rafael Nadal verscheen in de deuropening. Zij hadden precies hetzelfde gezegd. Daardoor ging ik wel nadenken. Dankzij die woorden baalde ik des te meer. De frustratie nam toe."
De uitstekende sfeer in de selectie van Nederland destijds is volgens Van Marwijk een van de redenen van het succes in Zuid-Afrika. "We hebben er werkelijk alles aan gedaan om een heel hechte groep samen te stellen. Dat is aardig gelukt, want vlak voor de finale zaten we al zo'n negen weken dicht op elkaar en de sfeer was nog steeds geweldig. Dat is uniek en zegt veel. We hadden misschien niet de beste spelers, maar werden wel het beste team op dat WK." De goede resultaten zorgden voor een gevoel van onoverwinnelijkheid, al lieten de spelers dat één keer niet zien. Tijdens de eerste helft tegen Brazilië in de kwartfinale. "Toen waren ze onder de indruk. Ik moet zeggen: dat steekt nog steeds een beetje. Omdat ik het zo onnodig vond. We waren voor niemand bang, maar ineens lieten we ons de kaas van het brood eten. Hoe dat kan? Zoiets is niet uit te leggen, het gebeurt gewoon."
"Spelers zijn ook maar mensen. Ik zei tegen Frank de Boer: 'Als we het op 1-0 weten te houden, hebben we in de tweede helft nog een kans'. Want het had ook al 3-0 voor Brazilië kunnen staan. We werden aan alle kanten voorbijgelopen. "In de rust konden we de boel corrigeren. Gregory van der Wiel durfde meer naar voren te gaan en dat hielp, want daar lag de ruimte. En we beten meer van ons af. Wij werden de bepalende ploeg en kregen die gezonde arrogantie weer terug. Niets leek ons nog te kunnen stoppen."
Waarom ging het mis?
Uitgerekend in de finale ging het toch mis. Nederland deed zichzelf te kort door al vroeg in de wedstrijd twee gele kaarten te pakken, benadrukt Van Marwijk. "Mark van Bommel en Nigel de Jong konden niet meer fel de duels in gaan, waardoor de Spanjaarden meer aan voetballen toekwamen. Dat moesten we juist voorkomen, want daar waren zij extreem goed in." Van Marwijk wil geen excuses opvoeren, maar noemt wel een ander belangrijk moment. "Vier minuten voor het einde zagen 90.000 mensen in het stadion dat wij een corner moesten krijgen, maar eentje zag het niet: scheidsrechter Howard Webb. Vervolgens werd Eljero Elia ondersteboven gelopen en kregen we geen vrije trap mee. Daarna stond Iniesta in eerste instantie buitenspel, voordat hij de bal weer kreeg en kon scoren. Als je dan slecht wilt denken…"
Van Marwijk wijst er ook op dat Howard Webb de eerste groepswedstrijd van Spanje tegen Zwitserland floot. De Engelsman kreeg van de Spaanse spelers de schuld van de 0-1 nederlaag en de druk op zijn schouders in de finale was dan ook groot. "In de finale gingen zij bij elke overtreding van ons met zeven man om hem heen staan. Een scheidsrechter wordt daardoor beïnvloed, hij is ook maar een mens. Maar ik wil de arbitrage echt niet als excuus opvoeren. Wij hadden het beter moeten doen, denk ik dan maar." Als Robben bijvoorbeeld oog in oog met Casillas had gescoord. "Als Arjen honderd keer om Casillas heen speelt, scoort hij honderd keer. Nu besloot hij te schieten en dan nog gaat-ie bij hem er 95 van de honderd keer in. Zo ongelukkig..."
Spelershotel
Het Hilton Hotel in Sandton, nabij Johannesburg, was het onderkomen van Oranje in Zuid-Afrika. Van Marwijk wilde dat de spelers geen reden tot klagen hadden en de uitstekende faciliteiten sorteerden effect. Het hotel voelde echt als thuis aan, maar het was slechts het verblijf tot en met de halve finale. De KNVB had maar tot de halve finale geboekt en het hotel was al volgeboekt. "Ik dacht nog: 'misschien is dat niet eens verkeerd, een verfrissende omgeving'. Maar in het nieuwe hotel was het druk, onrustig en er liepen zelfs fans rond. Het was totaal anders dan we gewend waren. De jongens bleven ook ineens op hun kamers. Ik weet niet of het echt van invloed is geweest op de verloren finale, maar als ik dát terug kon draaien, zou ik het doen. Omdat het net die ene procent verschil had kunnen maken."
