'We zijn daar op vlucht voor de maffia in een ruk naartoe gebracht'
Door Chris Meijer
Voor het gesprek met Voetbalzone heeft Groothusen zich naar zijn hotelkamer in Aken moeten spoeden. De tweede training van de dag is net ten einde, waardoor ook zijn dagelijkse uitje er weer op zit. Zoals in praktisch de hele wereld, ligt ook het leven in Aken grotendeels stil. "Je hebt hier de grootste paardenraces van Europa, volgens mij. En Aken is echt een studentenstad. Maar ja, daar is weinig van te merken", verzucht Groothusen. Mede door het winterse weer van de afgelopen weken en het feit dat hij nog geen auto van de club had, zag hij nog weinig van de omgeving. "Het restaurant van het hotel mag wel open, dus dat is nog een voordeel. Anders zou ik alleen op de club of op mijn hotelkamer zijn. Gelukkig heb ik mijn PlayStation mee, dus Netflix en FIFA doen hun ding."
Over twee weken betrekt Groothusen een appartement in het centrum van Aken, zodra de nieuwe keuken daarin geïnstalleerd is. Pas dan kan de 24-jarige spits weer zijn eigen eten maken. "Nu moet ik mijn eten bestellen. In Straelen had je alleen een Griek en een patatzaak, maar het aanbod in Aken is wat groter. Subway, sushi, Chinees, Indisch: je hebt alles wat je wil eten. De Lidl zit om te hoek, dus ik kan 's middags lekker lunchen", lacht hij. Groothusen verruilde Straelen, afkomstig uit het gelijknamige stadje op de grens met Nederland, afgelopen maand voor Alemannia Aachen. Een grote naam uit het verleden, dat nog altijd in een stadion speelt dat plaats biedt aan bijna 35.000 toeschouwers.
"Groot stadion, grote gym, grote herstelruimte met sauna en bubbelbad: je hebt alle faciliteiten van een Bundesliga-club. Veel velden, alles. Het is echt een bedrijf, er is voor alles iemand aangesteld. Bij Straelen ging dat wat amateuristischer. Tijdens de trainingen staan er ook fans te kijken, voor zover het mag en kan. Dat is wel leuk, je ziet dat er veel belangstelling is vanuit de stad", vertelt Groothusen over zijn eerste indruk van Alemannia Aachen. En o ja, de druk om te presteren doet ook verraden dat hij bij een grote club terechtgekomen is. Groothusen was goed en wel een week binnen toen trainer Stefan Vollmerhausen en sportief directeur Thomas Hengen per direct op straat werden gezet. Juist de mensen die hem naar Alemannia Aachen hadden gehaald. De druk is hoog, torenhoog om weer op te klimmen vanuit de Regionalliga West. Daarin is Alemannia Aachen, evenals Straelen, een middenmoter.
Groothusen werd bij Alemmania Aachen gepresenteerd als 'Internationaler Stürmer' en 'Nationalspieler', iets dat hij vijf jaar geleden amper had kunnen bevroeden. Tot zijn twintigste speelde de geboren Amsterdammer bij de amateurs van achtereenvolgens Zeeburgia, DWS en EDO. FC Dordrecht bood hem de eerste kans in het profvoetbal en doordat hij in zijn eerste seizoen aan De Krommedijk meer dan eens een basisplaats had, plofte er een verrassende brief op de mat bij Groothusen. Na het openen van de envelop, moest hij twee, drie of misschien wel vier keer lezen voor hij besefte wat er stond: een oproep voor de nationale ploeg van Aruba. "Ik had er helemaal nog niet aan gedacht. Natuurlijk had ik het mooi gevonden, maar ik speelde bij EDO als amateur. Het ging allemaal zo snel, ik vond het mooi dat ik ineens dat podium had gehaald. Daar ben ik enorm trots op, het is een jongensdroom om international te worden. Eerst was het Oranje. Maar het is super mooi om te zien hoe trots mijn vader en mijn familie waren na mijn debuut voor Aruba."
Dat debuut liet uiteindelijk na de eerste uitnodiging nog een jaar op zich wachten. Groothusen liep in het voorjaar van 2018 een kruisbandblessure op en speelde daardoor geen wedstrijd meer voor FC Dordrecht. "Die brief heeft me enorm gemotiveerd om terug te komen. Ik heb altijd gezegd dat ik sowieso ooit een interland zou gaan spelen, dat was mijn drive." Na zijn vertrek bij FC Dordrecht leidde de zoektocht naar een nieuwe club Groothusen aanvankelijk naar Vietnam. Ho Chi Minh-stad, om precies te zijn. Eenmaal daar kreeg hij te horen dat het de bedoeling was dat hij niet in de grootste stad van Vietnam, maar in Nam Dinh zou gaan voetballen. Met de auto een slordige 26 uur rijden vanaf Ho Chi Minh-Stad. "Een boerendorp aan de andere kant van het land, op zes uur van het dichtstbijzijnde vliegveld. Het was een beetje communistisch: om twaalf uur at iedereen, om een uur was iedereen een middagdutje aan het doen."
"Je kon daar goed geld verdienen, dat is algemeen bekend. Maar ik vond mezelf daar op dat moment te jong voor, misschien dat ik op latere leeftijd die stap nog een keer zet. Ik was daar nu niet klaar voor, het was een te groot verschil met waar ik vandaan kwam", gaat hij verder. Groothusen haalt twee redenen aan waarom hij niet kon aarden in Nam Dinh. "Alles was op zich goed geregeld, het niveau was ook aardig. Tijdens de trainingen kwam er echt veel publiek kijken, dan zat het hele stadion bijna vol. De trainingsvelden waren alleen niet ideaal voor iemand die net terug kwam van een kruisbandblessure. Als ik na de training mijn familie of vrienden wilde bellen, sliepen ze allemaal. Als zij wakker waren, sliep ik. Het was een eenzaam bestaan, ik had geen sociaal contact meer. Op de club sprak bijna niemand Engels. Als ik wat nodig had, moest dat met handen en voeten duidelijk worden gemaakt. Ik had een Nigeriaanse ploeggenoot, maar hij was erg op zichzelf. Er zat ook een Braziliaan, die sprak alleen nauwelijks Engels. En Nederland was 22 uur vliegen."
Zijn zaakwaarnemer kwam vervolgens op de proppen met een aanbieding van Hibernians FC, de twaalfvoudig kampioen van Malta. De inkt onder zijn contract was nog maar net droog, of hij stond al met zijn nieuwe club in de eerste voorronde van de Europa League tegenover Shakhtjor Solihorsk uit Wit-Rusland. "We moesten bijna het hele land doorrijden om in Solihorsk te komen vanaf het vliegveld. Als ik oostbloklanden moet omschrijven op basis van wat je uit films weet, leek het daar echt op. Familie en vrienden zaten via een stream allemaal die wedstrijd te volgen. Alles is heel goed georganiseerd, met speciale Europa League-pasjes enzo. Op het vliegveld stonden mensen foto's te maken. En ik moest kaal, omdat ik voor het eerst een Europa League-wedstrijd ging spelen. Dat was een traditie bij Hibernians."
Hibernians sneuvelde over twee wedstrijden tegen Shakhtjor: 1-0 en 0-1. "Ik kwam net van een kruisbandblessure en had een maandje in Vietnam getraind, voor ik plotseling tegenover een Wit-Russische ploeg stond die al halverwege de competitie waren. Dat was wel even een conditionele opgave, eigenlijk is het niet helemaal eerlijk. Maar goed, ik kan in ieder geval zeggen dat ik Europa League heb gespeeld." Met vijf doelpunten in totaal vijftien wedstrijden kende Groothusen persoonlijk een goed halfjaar op Malta. "Alles was top, daar heb ik een goede tijd gehad. Leuke ploeggenoten, van wie er veel voor het Maltese elftal speelden. Zij speelden tijdens interlandperiodes tegen bijvoorbeeld Zweden en Spanje. Ik ben in die tijd ook uitgegroeid tot international."
Toen stond je in september 2019 ineens op Antigua en Barbuda voor een wedstrijd in de Nations League van de CONCACAF.
"Ja, heel bijzonder. Het voelde zeker als een ultieme beloning, vooral na mijn kruisbandblessure. Ik weet hoe hard ik heb gewerkt om terug te komen. Toen ik de eerste keer op het veld stond en het volkslied hoorde. Ja... Prachtig. Ik moest bijna huilen, het was zó mooi."
Je interlandloopbaan heeft je in korte tijd al op bijzondere plekken gebracht: Antigua en Barbuda, Guyana, Jamaica, de thuiswedstrijden van Aruba worden gespeeld op Curaçao.
"Klopt inderdaad, dat komt doordat het veld op Aruba niet is goedgekeurd door de FIFA. Op de Caraïben is het 35 tot 40 graden in de zomer en ze hebben de Arubaanse competitie daarop gespeeld, dus die velden waren kapot gespeeld. Ik zie nu landen waarvoor normaal gesproken de ticketprijs onbetaalbaar is om er naartoe te gaan. Als je die landen allemaal wil bezoeken, ben je een ton kwijt en ik krijg het nu allemaal gratis te zien. Het zijn prachtige landen, droomeilanden. Neem Jamaica, een van de grootste voetballanden aan die kant van de wereld. We zagen daar het standbeeld van Usain Bolt en tijdens de wedstrijd rook je gewoon wiet in het stadion. Iedereen is super relaxed, je hebt echt eilandvibes."
Hebben die eilandvibes ook wel invloed op de gang van zaken rond het voetbal?
"Als de wedstrijd maar op tijd begint, de rest wordt rustig geregeld. Je moet er bijna bij zijn om alles te zien, het is echt mooi. Mooi, maar ook heel anders. Wel professioneel, alleen niet zo professioneel als in Europa. Je moet even een knopje omschakelen, want je kan niet in je vingers knippen om iets gedaan te krijgen. Alles gaat op hun eigen tempo. De buschauffeur kan rustig een halfuurtje later komen. Dan komt hij aanrijden, rustig een muziekje draaien: 'Rustig aan, alles komt goed!' Ook gewoon de kleedkamers, daar is het abnormaal heet óf koud. Het is lastig om de airco goed af te stellen. Als het buiten veertig graden is, hoe moet de temperatuur dan binnen zijn? Dan kan het zijn dat ze 'm op tien graden instellen, dat is ijskoud. Of dat ze hem niet aanzetten, dan zweet je je kapot. Of je ziet een hagedis door de kleedkamer lopen."
Merk je dat je status als international iets veranderd heeft in je carrière?
"Als ik word binnengehaald, staat er dat ik international ben. Ik speel ook tegen grote spelers, tegen Jamaica was dat bijvoorbeeld een jongen (Adrian Mariappa, red.) die heel lang aanvoerder is geweest bij Watford. Als ik me daar staande kan houden, weet ik dat ik mijn plafond niet te laag moet leggen. Ik kan mezelf extra in de picture spelen."
Groothusen hoopte na een halfjaar op Malta zijn nieuw verworven status al te kunnen verzilveren. Hibernians ging graag met hem verder, maar wilde hem dan wel voor drie jaar aan zich binden. De spits zag te weinig doorgroeimogelijkheden vanuit de Maltese competitie. "Ik wil niet zeggen dat ik spijt heb dat ik het niet gedaan heb, maar ik had er misschien wel beter over moeten nadenken. Ik had niet gedacht dat het zo lastig was om een nieuwe club te vinden, er vielen de nodige dingen weg. Misschien had ik het moeten doen, maar ik zag mezelf daar niet nog drie jaar spelen." Bovendien kwam er al snel een aantrekkelijke aanbieding binnen. 'Terence, ik heb nu een bericht gekregen over jou... Je moet gelijk komen, we gaan naar Alexandrië', kreeg hij van een goede vriend annex zaakwaarnemer te horen. "Al Ittihad wilde me hebben, dat is best een grote club in Egypte. Alexandrië is ook een grote stad, dus het klonk heel aantrekkelijk. Ik heb overlegd met mijn moeder, die zei: 'Ga maar, kijk wat het wordt'." Het werd een avontuur om nooit te vergeten.
"Op het vliegveld zou die contactpersoon ons oppikken. Toen we daar kwamen, was er niemand. We moesten zelf een taxi pakken, want die man had zich verslapen. Daar begon het al een beetje. We dachten: het is een grote club, hoe kan dit? We kregen een adres doorgestuurd waar we heen moesten. Nou, dat leek een studentenflat. Er sliepen vier jongens, die overigens niet op voetballers leken. Ik heb gelijk gebeld en gezegd dat ik daar niet drie dagen zou gaan slapen. 'Nee, we gaan morgen een rondje maken en dan gaan we op zoek naar een hotel', kreeg ik te horen. De volgende dag hebben we vijf uur gereden, om vervolgens in een hotel uit te komen waar de muren nog net niet in elkaar zakten. We zijn weer vier uur teruggereden naar de stad en kwamen daar wel in een redelijk hotel terecht. Ik moest daar wachten en ze verzekerden me dat ik de dag erna mee zou trainen. Eigenlijk was ik er al een beetje klaar mee, want acht uur rondrijden voor een hotel vond ik een beetje onzin.
Onze contactpersoon was zogenaamd iemand van de club en mijn zaakwaarnemer ging op een gegeven moment even verder kijken, toen bleek dat Al Ittihad een dag later een wedstrijd zou hebben. Dat was het moment dat er écht vraagtekens ontstonden, want hoe kon ik dan trainen? Misschien een individuele training, omdat ik ver gereisd had. Nou ja, de volgende dag kwam en we hadden om twaalf uur afgesproken. Het werd twaalf uur, een uur, twee uur en die man was er nog steeds niet. Uiteindelijk was hij er zelf ook achtergekomen dat er een wedstrijd was, dus beloofde hij me weer dat ik een dag later zou meetrainen.
Mijn zaakwaarnemer was er een beetje klaar mee, dus we kregen een beetje ruzie. Daardoor kwam de hotelbeveiliging erbij, dat is gebruikelijk in Egypte. Wij kregen de schuld van allerlei dingen door drie mannen die op dat moment naar het hotel waren gekomen. De directeur van het hotel haalde ons naar binnen in zijn kantoor en vroeg wat wij in Alexandrië deden. Wij hebben het hele verhaal uitgelegd en mijn zaakwaarnemer liet de uitnodiging van de club zien. Toevallig was die directeur van het hotel bevriend met de eigenaar van Al Ittihad, dus die heeft gebeld om na te vragen hoe het precies zat. Die clubeigenaar antwoordde dat ze mijn naam wel hadden opgezocht en dat ze geïnteresseerd waren, maar dat ik helemaal niet was uitgenodigd.
De directeur van het hotel is buiten gaan kijken wie de mannen waren met wie we ruzie kregen. Bleek dat de maffia van Alexandrië te zijn. 'Jullie moeten zo snel mogelijk weg hier. Ik ga een escorte regelen naar Caïro', zei hij. Dat was vier of vijf uur rijden, maar we zijn daar op vlucht voor de maffia in een ruk naartoe gebracht. Gelukkig was de eigenaar van Al Ittihad wel zo aardig om een club in Caïro te bellen, waardoor ik met El Entag El Harby kon meetrainen. Dat was de club van het leger, daar kon ik een contract voor een halfjaar tekenen. Maar ik had het op dat moment een beetje gehad met Egypte, ik voelde me niet helemaal veilig."
Na het hachelijke avontuur in Egypte keerde Groothusen terug naar Nederland om, in zijn eigen woorden, 'mentaal wat sterker te worden en weer zin te krijgen in voetballen'. Hij tekende bij tweededivisionist Kozakken Boys, waar hij samenspeelde met onder meer Royston Drenthe. "Het was een mooie ervaring, je zag dat Royston een bepaald charisma over zich had. Als je met hem praat, merk je wel dat hij niet zomaar wat zegt. Je luistert wel als iemand die bij Real Madrid heeft gespeeld tegen je praat. Hij stuurt me af en toe een berichtje om me te motiveren, als hij ziet dat ik hard bezig ben. We volgen elkaar op Instagram en daar zie ik dat hij goed bezig is, dat motiveert me ook. Hij werkt nog steeds zó hard om te laten zien wat hij kan."
Engiszins onverwachts kreeg Groothusen afgelopen zomer de kans om weer naar het buitenland te trekken. Het vorig seizoen naar de Regionalliga gepromoveerde Straelen kocht hem letterlijk weg bij Kozakken Boys en bood hem een driejarig contract aan. "Ze hadden wat beelden van me bekeken, ik weet niet precies hoe. Via YouTube, ofzo. Het was zeker de bedoeling om terug te keren naar het profvoetbal. We hadden de afspraak gemaakt dat ik altijd weg zou kunnen naar een profclub, want die ambitie had ik nog." Omdat hij vanaf Straelen binnen twee uur weer in Amsterdam kon zijn, besloot hij de kans aan te grijpen. De eventuele afstand van zijn familie was in dezelfde periode nog een reden om aanbiedingen uit bijvoorbeeld Malta naast zich neer te leggen. "Ik wilde bereikbaar blijven voor familie en vrienden, ook door corona én mijn mentale gesteldheid. Later in mijn carrière zou ik wel overwegen voor een mooie club weer verder weg te gaan. Ik zit nu zodanig goed in mijn vel dat ik zo'n stap zou aankunnen."
Het avontuur in Straelen liep niet helemaal zoals hij verwacht of gehoopt had. Groothusen scheurde in de voorbereiding zijn enkelband af, waardoor hij pas weer fit was toen de competitie al begonnen was en er daarin direct moest staan ondanks dat hij nog niet wedstrijdfit was. Na een halfjaar kwamen beide partijen tot een overeenstemming om zijn nog doorlopende contract te ontbinden, waardoor Alemannia Aachen hem na een proefperiode met daarin een oefenwedstrijd tegen Bayer Leverkusen transfervrij kon oppikken. Daar heeft hij nu door zijn ervaringen bij Straelen makkelijk kunnen aarden. "Het Duitse regime kende ik inderdaad al, dat is écht anders dan in Nederland: veel rennen, hard werken. Ze focussen meer op de omschakeling dan op het voetbaltechnische aspect. Je moet echt een machine zijn."
Ondanks dat beide ploegen in de middenmoot van de Regionalliga West bivakkeren, voelt Groothusen de transfer naar Alemannia Aachen als een 'stap omhoog'. "In het hotel spraken mensen me wel aan van: 'Oh, ben je van Alemannia Aachen?' Normaal zitten er aardig wat fans in het stadion, acht- tot tienduizend man. Dat is wel aardig voor de Regionalliga. Als we zouden promoveren naar de 3.Liga, zou het nóg drukker zijn", zegt Groothusen. Het is de bedoeling dat Alemannia Aachen gaat meedoen om promotie naar het derde niveau van het Duitse voetbal. Daarmee zou Groothusen een stapje dichter bij zijn ultieme ambitie komen. "Dat is een topcompetitie op het hoogste niveau halen. Een groot toernooi bereiken met Aruba zou mooi zijn, ik hoop het nationale team naar een hoger niveau te tillen."
