2 mei 2010. Rond de klok van 16.30 is het klaar. Anfield stroomt leeg. Er heeft zich zojuist een waar drama voltrokken voor alle Liverpool-fans. Liverpool heeft met 0-2 van Chelsea verloren en is zodoende veroordeeld tot de Europa League, het toernooi waar The Reds drie dagen eerder al in uitgeschakeld waren. Het meest afschuwelijke aan die middag was volgens mij, viel mij later op: ik was niet verbaasd, en dus ook niet meer bijster teleurgesteld. Een kleine glimlach over het feit dat aartsrivaal Manchester United waarschijnlijk de titel niet wint kon ik zelfs niet meer onderdrukken. Om een afschuwelijk gevoel samen te vatten: ik was alle vertrouwen in mijn club verloren.
Voor Liverpool is er nog een laatste uitwedstrijd te spelen. Het hoogst haalbare is stijging van de zevende naar de zesde plaats. In woorden samengevat: de zevende plek geeft recht op de derde voorronde van de Europa League, het als zesde gefinishte team mag een voorronde later instromen. U kan mij van hieruit niet zien, maar neem van mij aan dat de toetsen van mijn toetsenbord rood van schaamte en frustratie zien over de inhoud van de vorige zin.
Maar hoe kon dit nou gebeuren? Hoe kon Chelsea, dat vorig seizoen drie punten achter de rode brigade was geëindigd, ineens een voorsprong van 21 punten hebben? Rafa Benitez noemt een pechseizoen als voornaamste oorzaak. Hoewel het nergens op slaat, neem ik het hem niet kwalijk. Ik zou óók als ik gigantisch had gefaald mijn hachje proberen te redden, mocht dat betekenen dat ik nog langer werkzaam mocht zijn bij een prachtclub als Liverpool. In het voorseizoen leek alles prima in orde. Alberto Aquilani en Glen Johnson waren gekomen. Na twintig jaar moest het er maar weer eens van komen, de titel moest bij Liverpool terechtkomen. Maar ondanks al het geïnvesteerde geld, was het geen moment echt in de buurt. Zowel in de Champions League, de FA Cup en de League Cup struikelde Liverpool over de eerste horde, bij de Kerst was een titel al onmogelijk en zelfs in de Europa League wilde het niet lukken, de halve finale was te veel van het goede.
Benitez heeft gefaald door continu verkeerde spelers te kopen en verkopen. Alle vervangers voor Torres zijn al weg of niet op niveau, hij had moeten zien dat Torres blessuregevoelig is. Craig Bellamy, Peter Crouch, Djibril Cissé, Robbie Keane en David N'Gog. Een vijftal spelers die als overeenkomst hebben dat ze allemaal voor veel geld door Benitez gekocht zijn, in de spits spleen, en mislukt zijn bij Liverpool. Andere voorbeelden: het opzichtig negeren van Aquilani en ook Jay Spearing. Twee hele goede spelers met dynamiek. Een blinde kon nog zien dat Liverpool met een blok van Lucas en Javier Mascherano dynamiek miste, toch bleef de Spaanse trainer wanhopig aan Lucas, zijn Lucas vasthouden. Spelers op verschillende plekken en debiele wissels zijn al jaren schering en inslag. Treffend voorbeeld: Liverpool heeft nog tien minuten in de thuiswedstrijd tegen Atlético Madrid, en móet scoren. Alle ballen worden zo hoog mogelijk naar voren gepompt. Aan de zijlijn staat een jongen klaar om in te vallen. Daniel Pacheco de naam. Een aanvaller die nauwelijks de 1.65 haalt, en daar moeten lange ballen op gespeeld worden.. Sotirios Kyrgiakos had in het strafschopgebied met zijn kracht veel beter uit de voeten gekund in de speelstijl. Kennelijk is Benitez niet alleen blind, maar ook nog eens een leek op voetbalgebied.
Gelukkig lijken we binnenkort van dit probleem af. Rafa Benitez is volgens steeds meer bronnen in verregaande onderhandeling met Juventus. Waar rook is, is vuur. Ik denk dat de bij Liverpool steeds meer verguisde oefenmeester eieren voor zijn geld kiest. Zeker niet leuk voor Juventus, waarvan ik verwacht dat Benitez ook die club de afgrond in helpt. Liverpool moet dan natuurlijk wel een nieuwe manager hebben. De Liverpool-fans hoeven niet verwend te worden met een genie á la Sir Alex Ferguson. Ik benijd de persoon die de trainer aan moet stellen zeer: hij doet het altijd goed in mijn ogen. Veel erger dan Benitez bestaat het simpelweg niet. Goede gegadigden lijken Steve McClaren, Martin O'Neill en Roy Hodgson.
Eenieder die de toon van deze column leest moet het zich nu welhaast afvragen. Als de man dan zo'n slechte manager is, waarom is hij dan nog niet ontslagen? Dat komt door een tweede probleem bij Liverpool dat een oplossing lijkt te krijgen. Het geld van de eigenaren was op. Op zich zit daar ook een gelukje bij: Benitez kon niet nog meer geld uit hun zakken kloppen om aan slechte aankopen te besteden. Het is zelfs zo erg dat de club nu te koop staat. De Amerikaanse eigenaren Tom Hicks en George Gillett, die het hart uit Liverpool trachtten te ontwrichten moeten de club verkopen om hun schulden te helen. Er zijn een hoop gegadigden voor eigenaar. Persoonlijk hoop ik op een oliesjeik of een/meerdere vermogende Liverpool-fan(s).
De tijdelijke voorzitter heeft verklaard dat er ondanks de schuldenlast geen noodzaak is om de sterspelers Steven Gerrard en Fernando Torres te verkopen. De schuldenlast kan nog afbetaald worden, mede te danken aan de enorme steun van de fans: de bron van inkomsten die waarschijnlijk nooit zal verstommen is merchandising: overmand door clubliefde blijven alle Liverpudlians hun club trouw steunen.
Persoonlijk wil ik optimistisch blijven. Liverpool is een sterk merk met een aantal erg goede spelers. Als er een goede koper met een zakje geld en een topmanager aankomt bij Liverpool zie ik het volgend seizoen sterk verbeteren. Als er verstandige aankopen voor de breedte in de selectie worden gedaan ben ik er van overtuigd dat Liverpool volgend jaar weer om de bovenste plekken kan strijden. Als die realistische veranderingen doorgevoerd gaan worden heb ik er wel vertrouwen in.
Waarschijnlijk zal er zich na een politieke aardschok ook een storm in Liverpool ontketenen. Een storm teneinde de sporen die de Rafa-lution heeft achtergelaten voorgoed uit te wissen. En iedereen kent die prachtige regel uit dat schitterende lied. At the end, of the storm, there's a golden sky!
