Vertonghen, voorbeeld van hoe het 'moet'
Een superinstelling van een superprof. Want ondanks het feit dat ik niet geheel overtuigd ben van de absolute klasse die Vertonghen volgens velen wel heeft, is het mentaal dik in orde met hem. Hij laat zich niet van de wijs brengen door oliesjeiks die met dollars strooien alsof het pepernoten zijn die door Zwarte Pieten naar kinderen worden gegooid. Nee, want Vertonghen is een volwassen man en een volwassen prof. Niet alleen aan zijn houding te zien, maar ook aan zijn eerder genoemde zelfkritiek.
Want hoewel hij werd gelinkt aan vele clubs en hij inmiddels ongetwijfeld miljonair had kunnen zijn, bleef hij bij Ajax. Zijn 'droomclub' kwam niet en dus wachtte Vertonghen, zonder enig vorm van rancune of tegenzin, nog een seizoen in Amsterdam. En dit seizoen begon persoonlijk niet al te best voor de verdediger.
Want de grootse vorm van een aantal maanden geleden lijkt hij kwijt en supporters beginnen te twijfelen. Volstrekt onnodig natuurlijk, want wat je een half jaar geleden kon, verleer je niet zo snel. Nee, de in Sint-Niklaas geboren voetballer is uit vorm. Een fenomeen dat volgens Willem van Hanegem niet bestaat, maar wat bij hem zichtbaar is. Want alle randvoorwaarden heeft de Rode Duivel zelf weggestreept. Zoals het hoort.
De transferperikelen bijvoorbeeld. Niet goed word ik ervan als ik weer een matige en overschatte vleugelspeler hoor jammeren over die 'gemiste kans.' Nee, niet die kans op het veld, want 'dat kan gebeuren.' Nee, die gemiste kans op die 'ultieme droomclub.' Walgelijk, want vervolgens gaat het wat minder, lijkt de vorm wat af te nemen en dan wordt als drogreden aangevoerd dat 'die ene topclub nog in m'n hoofd zit.'
Ik word er persoonlijk chagrijnig van. Gelukkig geeft Vertonghen niet aan deze vorm van minachting toe. "De geruchten spelen geen enkele rol", laat Vertonghen weten als zijn vorm het gespreksonderwerp is in De Telegraaf. En dat is toch heerlijk om te lezen? Hij verteld dat het hem juist vertrouwen geeft! En zo hoort het ook, want als je goed genoeg bent, dan komt die club van zelf wel weer. Daar kan de gemiddelde huilebalk op de Nederlandse velden nog wat van leren.
De matige vorm die Vertonghen momenteel ten tonele spreidt, geeft direct ook interessant discussiestof als hij in de zomer wél was vertrokken. Stel, hij koos voor het (olie)smeergeld in Dagestan, bij het inmiddels overbekende Anzhi Makhachkala. De walgelijke patserclub waar onder meer Samuel Eto'o en Balázs Dzsudzsák voetballen.
Ik durf er gif op in te nemen dat Vertonghen inmiddels doodongelukkig in zijn Hotelletje zat weg te kwijnen. Want na twee matige wedstrijden vliegt men zo een nieuwe verdediger in. En dan maakt een dollar meer of minder je niet zoveel meer uit. Tenzij je een broodvoetballer bent uit Brazilië, die terecht geld schept om zijn familie te onderhouden, of je bent een ordinaire, mensenschuwe golddigger zoals Mbark Boussoufa.
Uiteindelijk moeten ze dat natuurlijk allemaal lekker zelf weten, maar het tekent wel de klasse van Vertonghen dat hij tweederangs clubs weet te weigeren, puur naar zijn eigen prestaties kijkt en geen drogredenen aanhaalt als excuses voor een wat matige vorm. Zoals eigenlijk hoort. Helaas is de realiteit in de verwende en overbetaalde kleuterwereld van de voetballerij anders. Iedereen jaagt op die pepernoten, slechts enkelen denken aan hun opleiding.
