David versus Goliath ten voeten uit
Terug naar 19.55 uur zondagavond. De wedstrijd stond op het punt van beginnen. Voor de bezoekers één van de weinige wedstrijden waar men van te voren wat te vrezen heeft om gegronde redenen. Of het nog niet genoeg was; de regen kwam met bakken uit de hemel. Kortom, voor de neutrale kijker ideale omstandigheden voor één van die weinige wedstrijden uit La Liga waar je wel nog echt voor wil gaan zitten. Na het eerste fluitsignaal etaleerde Athletic Bilbao direct waarom het die bijnaam heeft. Het leek alsof Barça verrast werd. Opmerkelijk natuurlijk, als je één ding vooraf met zekerheid kon uitspreken, was het wel dat de Basken negentig minuten lang voor iedere bal zouden vechten. Wat ook niet in het voordeel van de bezoekers uitpakte was dat Llorente letterlijk ieder duel won, waardoor Bilbao langer de bal had dan Barça prettig vond.
Natuurlijk was Barcelona ook niet verrast. Dit is gewoon de meest efficiënte speelwijze tegen dit Barça onder deze omstandigheden. Ten eerste is Barça geen ploeg die het kan winnen op vechtvoetbal, daarin (deels) meegaan is dan ook zelfmoord. Doordat Bilbao zo keihard werkt lijkt Barça erg mak, iets dat het vertrouwen van de thuisploeg en het geweldige publiek in San Mamés vergroot. Ten tweede kon het positiespel niet gespeeld worden omdat Barça door de hoge druk te veel fouten maakte en het veld daarin ook niet echt bevorderlijk was.
Nu voel ik me direct verplicht om even te verduidelijken dat het zeker geen excuus is, daar zulke woorden al snel verkeerd opgevat, dan wel verdraaid worden, als je zoiets als supporter zegt. Het slechte veld was zeker niet de aanleiding voor de dominantie van Athletic, het maakte het wel erger en dus ook lastiger om de controle over te nemen. Het is ten eerste lastig om een tandje bij te schakelen als je veel fouten maakt. Als de omstandigheden dan in je nadeel zijn is het helemaal onbegonnen werk.
Dat was precies waarom ik een achterstand vreesde. Het spel zag er niet uit en het leek er ook niet op dat de kans op verbetering groot was. Het duel tegen Valencia eerder deze competitie en de duels om de Spaanse Supercup illustreerden eerder al hoe succesvol deze speelwijze is tegen Barça. Terug naar de wedstrijd. Ander Herrera zorgde voor de terechte, maar o zo gevreesde, voorsprong voor Bilbao. Gelukkig kwam de gelijkmaker al snel, geheel tegen de verhouding in, maar het gevoel bij de wedstrijd was nog niet geweldig. Naarmate de wedstrijd het einde naderde leek het er niet op dat er nog een winnaar ging komen en als er een zou komen, had Athletic de beste papieren. In de tachtigste minuut kwam de voorsprong voor de thuisploeg dan ook. In een knotsgek duel, uit een knotsgekke situatie.
Het enige waar ik me als supporter van Barcelona aan vasthield was het knotsgekke van het duel. De kansen op een doelpunt was klein, laat staan op twee die voor de overwinning nodig waren. God zij dank kwam de gelijkmaker in de laatste minuut, ook al zo'n gek doelpunt. Daar bleef het dan ook bij, gemengde gevoelens. Enerzijds blij dat Real Madrid niet uitliep tot een gat dat in één speelronde niet te dichten is, anderzijds teleurgesteld met de verspeelde punten. Wat ook een grote teleurstelling opleverde was het feit dat ik fan ben van Barcelona.
Niet uit schaamte, ook na het duel van zondag ben ik een trotse supporter. Wel om het feit dat ik het duel niet als neutrale supporter heb kunnen aanschouwen. Al kon dat natuurlijk ook niet. Als ik geen fan was van Barcelona was ik tijdens Athletic - Barça fan van de Basken. Zoals iedereen gisteren die niks met (of tegen) Barcelona heeft.
Iets dat Barça doorgaans veelal bij de grootste groep neutrale voetbalfans oproept met bijna perfect voetbal. Echter heeft voetbal zoveel andere mooie aspecten, waarvan Bilbao tegen de Catalanen een ander uiterste nagenoeg perfect demonstreerde. Een aspect dat misschien nog wel veel meer dan dat het aspect van Barça de charme van het voetbal vertegenwoordigt. Je kunt het gerust jaloezie noemen. Ik heb veel prachtige wedstrijden van Barça mogen beleven, toch zou ik maar wat graag ook dit aspect kunnen meemaken als supporter. Een kolkend stadion. Spelers die de sentimenten kennen en puur met hun hart spelen. Puurder dan puur. Prachtig.
Zo hebben alle supporters wat om jaloers op te zijn. De ene club wint veel prijzen, daardoor kun je enkel nog verliezen in de meeste wedstrijden. Een gelijkspel voelt als verlies, een overwinning is niet meer dan leuk. De dalen zijn diep op het moment dat er geen prijzen gepakt worden, de pieken hoog als dat wel gebeurt. Bij een middenmoter zal een nederlaag als minder pijnlijk ervaren worden, maar komt dat wel vaker voor. Overwinningen zijn schaarser en voelen ook beter. Bij een degradatieploeg is een nederlaag al bijna gewoon (hetgeen me herinnert aan één van de weinige clichés die ik wel mooi vind: 'Enkel winnaars kunnen verliezen') en is ieder punt een feest. Alles heeft zijn eigen charme, voor een topclub supporteren is dus lang niet alles.
Zondagavond piekte de middenmoter, bijna tot aan het plafond. De topploeg verloor, ondanks het gelijke spel. Het werd overklast, heeft gefaald en het enige dat rest is de middenmoter met opgeheven hoofd de hand schudden. De tegenstander was immers waardig, fel doch sportief en authentiek.
