'Dat ik Ziyech daar zag, was een onbewuste motivatie om door te gaan'
Door Chris Meijer
Foto's via Jean Marc Antersijn
Jean Marc Antersijn is net terug in de Verenigde Staten, nadat hij een week met de nationale ploeg van Curaçao heeft doorgebracht. Veertien uurtjes heen, veertien uurtjes terug. Van de oostkust van de Verenigde Staten naar het Bahreinse Riffa, waar vriendschappelijke wedstrijden werden gespeeld tegen Bahrein en Nieuw-Zeeland. "Het was wel een lange reis, ja. Maar het is altijd een eer als ik met Curaçao mag spelen. Dus ja, dat doen we gewoon", vertelt Antersijn met een glimlach. Voor dit podium verliet hij ooit op achttienjarige leeftijd Aruba, om in Nederland zijn droom om profvoetballer te worden na te jagen. Het werd geen eenvoudige reis. Bij Haaglandia, GDA, TEC en FC Boshuizen of als clubloze amateurvoetballer lag opgeven soms voor de hand. Antersijn gaf echter niet op, kwam via het Zweedse FC Eskilstuna en FC Arlanda bij Atlantic City in de Verenigde Staten terecht en verdiende een plek in de nationale selectie van Curaçao. Dit is zijn verhaal, dat wat hem betreft nog lang niet uit is.
"Ik ben op Aruba geboren en heb mijn hele jeugd op een slecht, zanderig veld gespeeld. Qua techniek heb ik niet heel veel geleerd op Aruba. Als ik op mijn dertiende of veertiende naar Nederland was gekomen, had ik nu bij een goede Nederlandse club gezeten. It is what it is. Maar ik kan het wel veranderen voor de andere kinderen op Aruba. Ik heb het meegemaakt, dus ik kan wat betekenen met advies of projecten om betere velden of trainers te brengen. Dat die jongens wél de kansen krijgen om vroeg naar Nederland te gaan en daar stappen te maken. Ik begon in de Onder 13 in de selectie op Aruba en de stap naar Nederland kwam eigenlijk nooit ter sprake. Ik moest gewoon blijven voetballen, dus die kans kwam nooit. Op mijn dertiende kon ik niet in mijn eentje naar Nederland. Mijn moeder werkte veel en we woonden in een klein huisje in Paradera, het midden van Aruba en ver van de toeristische gebieden. Toen ik veertien was, begonnen mensen te zien dat ik kon keepen. Daardoor ben ik erover gaan nadenken om de overstap naar een ander land te maken.
Ik heb eerst op mijn zeventiende een jaar in Chili gewoond, mijn moeder is Chileens. In die tijd trainde ik met Unión La Calera, een club die op het hoogste niveau speelt. De mensen in Chili zijn heel fanatiek. Union La Calera is toevallig ook de favoriete club van mijn opa. Hij kwam bij iedere training kijken, ondanks dat hij best ver van de club woonde. Iedere dag reisden we samen met de bus naar de club en onderweg vertelde hij wat ik allemaal beter moest doen. Ze leven daar echt voor het voetbal, de club is alles voor die mensen. Ik heb daar enorm veel geleerd, dingen die me nu nog altijd helpen. Ik heb later nog een keer contact gehad met een scout van het nationale team van Chili, ze hebben mij op de radar. Je weet nooit of ze ooit bellen. Ik heb weleens twee aanbiedingen uit Chili gehad, maar toen zat ik bij TEC in de Tweede Divisie. Daar zat ik heel goed, ondanks dat ik niet speelde. Daarom heb ik het niet gedaan.
Uiteindelijk ben ik op mijn achttiende in Nederland terechtgekomen. Ik had contact met Stefan Postma en heb een week meegetraind bij FC Utrecht, dat ging vrij goed en ik mocht de week erna terugkomen. Ik had 's avonds voor ik ging slapen alles netjes klaargelegd en voorbereid, maar ik ben maandagochtend weer in slaap gevallen nadat mijn wekker ging. Postma (keeperstrainer van FC Utrecht, red.) belde me rond elf uur wakker. Ja, shit. Hij zei: 'Als je serieus bent, kun je weer komen. Maar zo...' Tja, het is gebeurd. FC Utrecht haalde uiteindelijk een andere keeper. Daarna ben ik nog op stage geweest bij PEC Zwolle, zonder succes helaas. Etienne Stomp was daar toen keeperstrainer en werkt tegenwoordig bij de nationale ploeg van Curaçao. Hij zei laatst: 'Je ziet dat je veel hebt geleerd en het hebt opgepakt'.
Mijn eerste club in Nederland werd daardoor Haaglandia. Het was een pittig seizoen, we hadden niet genoeg spelers. Er gebeurden interne dingen, met trainers en spelers. Er moesten spelers van ADO komen, maar die deal ging niet door. Daardoor verloren we vaak met ruime cijfers. In Nederland moest ik alles oppakken: de techniek, hoe ik moest vallen, hoe ik ballen moest trappen. Het was zó anders. Het weer ook, zeker ja. Maar ook de mensen, die zijn veel directer dan op Aruba. Als je iets niet goed doet, krijg je dat te horen. Op Aruba is iedereen meer relaxed. Ik moest scherp zijn, het was een goede les om op jonge leeftijd alleen naar Nederland te komen en een weg te vinden naar het profvoetbal.
Ik heb veel struggles gehad tijdens mijn jaren in Nederland. Ik heb zelf veel foute beslissingen gemaakt, door de verkeerde mensen te vertrouwen. Maar ik heb veel geleerd en die dingen hebben me de Jean Marc Antersijn gemaakt die nu voor Curaçao en in de Verenigde Staten speelt. Anders was dat misschien niet gelukt. Er waren zware periodes waarin ik geen club had en moest werken. Ik werkte als ober in Hosokawa in Amsterdam. Hakim Ziyech kwam daar vaak eten, met zijn vrienden. Jonna Fraser, bijvoorbeeld. Ik serveerde hen altijd en wist precies wat ze wilden hebben. Ik sprak hem niet over voetbal, omdat ik wist dat hij daar kwam om te relaxen. En ik ben ook niet iemand die hem gaat vragen om me te helpen. Nee. Dat ik Ziyech daar zag en sprak, was wel een onbewuste motivatie om door te gaan. Patrick Kluivert is ook eens komen eten, al zat hij in een andere zone van het restaurant dan waar ik aan het werk was. We kenden elkaar verder niet, maar dat heeft me ook gemotiveerd. Het is eigenlijk best gek dat hij nu mijn trainer bij Curaçao is.
Toen ik na mijn vertrek bij FC Boshuizen een tijdje geen club had, dacht ik: misschien is dit het moment om het ergens anders te proberen. Tijdens de eerste lockdown in de coronapandemie ben ik teruggegaan naar Aruba. Ik zat daar op mijn kamer en dacht: wat kan ik doen in deze tijden? We deden challenges via social media en ik heb iets bedacht om mensen te helpen. Via Instagram deelde ik een oproep dat iedereen één product uit zijn huis voor de deur moest zetten. Ik haalde dat allemaal op en bracht het rond bij oudere mensen. Het kwam snel op het nieuws en in de krant, het werd heel veel gedeeld. De gouverneur van Aruba heeft me geholpen, het is uiteindelijk heel groot geworden. Als ik nu rondloop op Aruba, kennen de mensen me daar ook van. Soms ga ik ook nog naar hen terug, om te kijken of het goed gaat of om boodschappen te halen voor mensen die niet veel te besteden hebben.
Ik ben weer teruggegaan naar Nederland toen alles in de zomer van 2020 langzaam maar zeker weer openging. Daar kreeg ik een belletje van een Chileense man die in Zweden woont. 'Hé Jean Marc, ik hoorde dat je geen club had. Ik ken een club hier die nog een keeper zoekt. Het is wel vierde divisie in Zweden, maar ze willen alles voor je betalen', zei hij. We zijn gaan praten en binnen een dag hadden ze een vliegticket voor me gekocht, dus dat ging allemaal heel snel. Daar kreeg ik te maken met een winter die ik nog nooit had meegemaakt, zoveel sneeuw. Die mensen trainen daar gewoon met min tien. Ik dacht: wauw, waar zit ik? Ik had ook op Aruba op het strand kunnen zitten. Mensen zeiden dat ik gek was, dat ik van Aruba naar Zweden kwam. Mijn tenen waren zó koud, ik kon niet eens die bal goed trappen. Maar het is een goede ervaring geweest, hoor. Zweden is een mooi land, alles is goed geregeld.
Ik heb acht wedstrijden voor FC Eskilstuna gespeeld, we zijn gepromoveerd en daarna hadden ze geen budget meer om me te behouden. Ik wilde zelf ook wel hogerop en kreeg de kans om mee te trainen bij FC Arlanda. Na de eerste training kwam de trainer naar me toe met de boodschap dat ze me wilden hebben. We zijn eruit gekomen en toen kwam de tweede coronagolf, waardoor Zweden in lockdown ging. Ik heb zes maanden alleen maar in het hotel gezeten en getraind, dat was het enige dat mocht. Toen we eenmaal konden spelen, begonnen we heel slecht en werd de trainer na drie weken al ontslagen. Er kwam een nieuwe trainer, die een keeper en twee andere spelers meenam. Ik kwam niet meer aan spelen toe en ben toe op de trainer afgestapt. Het werd snel duidelijk dat ik het ergens anders moest gaan proberen.
Ik heb op LinkedIn een aantal berichten geplaatst waarin ik aangaf dat ik een club zocht. Op het moment dat ik met Curaçao naar de Gold Cup (die deelname viel uiteindelijk in het water door een corona-uitbraak in de selectie, red.) zou gaan, was ik nog speler van FC Arlanda. Maar daarna kreeg ik via LinkedIn een bericht van de president van Atlantic City. We hadden eerder al contact gehad over een project op Aruba. Hij wist dat ik een club zocht en vroeg of ik daar wilde komen voetballen voor één seizoen. We zijn gaan praten en na twee Zoom-meetingen waren we klaar. Eloy (Room, red.) en Zeus (de la Paz, red.) spelen ook in Amerika, dus de keepers van Curaçao hebben een goede naam hier. Ik moet veel spelen, mezelf in de kijker spelen en dan hoop ik misschien binnen een jaar de stap naar een grotere club te maken.
We hebben een mooi huis, het strand ligt op niet eens dertig seconden lopen. Ik kom van Aruba, dus ik heb het gevoel dat ik thuis ben als ik het strand zie. Je kunt hier van alles doen. Het niveau ligt niet heel hoog. Ik heb de kwaliteiten om hoger te spelen. Maar het is wel een goede stap geweest om mezelf te laten zien in Amerika en later een volgende stap te maken. Er spelen hier voornamelijk college-spelers, al heb je wel wat jongens die ook in het profvoetbal hebben gespeeld. Je ziet wel het niveauverschil, maar ze waarderen dat ik hier ben. Jongens vragen aan mij hoe Kluivert is, hoe Bacuna is: ze willen meer weten van die grotere spelers. Mensen hier halen ook geregeld aan dat ik international voor Curaçao ben.
Ik behoorde altijd tot de nationale selectie van Aruba. De eerste WK-kwalificatie met Aruba Onder 20 is mijn hoogtepunt geweest, daar werd ik gekozen tot beste keeper. We speelden tegen Jamaica en rond de dug-out liepen tien kinderen rond. Er was er eentje die om mijn handschoenen vroeg. Ik had vijf paar handschoenen bij me, heb die gesigneerd en uitgedeeld. Ik zei: als je keeper wordt, moet je deze handschoenen gebruiken. Eentje begon zelfs te huilen. Dat was best bijzonder want ik ben geen Messi. Uiteindelijk heb ik met Aruba één oefeninterland gespeeld, tegen Guam. Verder zat ik altijd op de bank en daardoor heb ik nog de keuze voor Curaçao kunnen maken.
Ze wisten niet dat mijn vader van Curaçao kwam. Ik heb goed contact met Jack Mangalie, de keeperstrainer van Suriname. Hij werkt ook bij Almere City en trainde daar vaak de keepers in de jeugdopleiding. Als Jack weg was met de nationale ploeg van Suriname, viel ik voor hem in. Hij vroeg me ook altijd naar de nationale selectie van Aruba en wist dat Curaçao op zoek was naar een keeper, dus hij vroeg of ik toevallig iemand wist. Ik vertelde hem dat mijn vader van Curaçao kwam en toen heeft hij mijn naam doorgestuurd. Niet lang daarna werd ik gebeld door Etienne Stomp, de keeperstrainer van Cambuur en Curaçao. Het enige was dat ik ook werd opgeroepen door Aruba voor de interlands tegen de Kaaimaneilanden en Canada. Ze hadden alles al voor me geregeld: vliegtickets, het verblijf. Ja, het was een moeilijke beslissing. Ik moest de bondscoach en de assistent van Aruba bellen. Daarna moest ik met Etienne Stomp en Bertus Holkema (teammanager van Curaçao, red.) bellen. Het was een hectische dag, maar is wel een hele goede beslissing geweest.
Je hebt ook kritische mensen, die vinden dat je Aruba niet in de steek kunt laten voor Curaçao. Dat hoor ik nog steeds, als ik op vakantie ben in Aruba. Of op Facebook of Instagram. Maar ja, ik heb voor Curaçao gekozen om mijn vader trots te maken. En omdat Curaçao structureel een beter plan heeft. Dat maakt mijn kans groter om de stap naar een grotere club te maken. Ik speelde ook niet op Aruba. Ik had veel van Stanley Menzo (oud-doelman en de bondscoach van Aruba, red.) kunnen leren, ja. Maar ik kan denk al met al meer te kunnen leren van Patrick Kluivert en alle spelers van Curaçao. De eerste dag moet je altijd een beetje inkomen als nieuweling. Tijdens het eten moest ik zingen en dat deed ik in het Spaans. Die boys konden niet geloven dat ik Spaans spreek. Ik spreek ook vloeiend Papiaments. Ze hebben me gelijk in de familie opgenomen.
Nederland is mijn tweede thuis, ik heb zes jaar daar gewoond. Als ik de kans krijg, zal ik zeker teruggaan. Maar voorlopig zit ik nog wel even in Amerika. Zoals een van mijn trainers zegt: 'Jean Marc, je hebt als alles goed gaat nog tien jaar te gaan'. Ik hoop dat ik dat mag meemaken. Ik heb wel geleerd om nooit op te geven als je in een dalletje zit. Dat heb ik vaak genoeg kunnen doen: stoppen en teruggaan naar Aruba. Maar ik bleef altijd doorgaan."
