The Rivella Revolution
Ik was druk bezig de zak kroepoek die qua merk, inhoud en houdbaarheidsdatum het beste correspondeerde met mijn briefje uit te zoeken, tot het mis ging. De muziek ging uit. Normaal wordt er een exotische naam en een kassanummer door de intercom geknald. Niet nu. De stem van Sanne Wallis de Vries nam bezit van de ruimte en schreeuwde het uit over de Hamsterweken. " Deze week in de AH Bonus: twee flessen Rivella Light voor de prijs van één."
En Rivella ken ik. Ik vind het zelfs heel lekker en gooi het gauw de kar in. Daar zal niemand moeilijk om doen. Afrekenen, inladen en naar huis. Na het uitladen gauw de computer aan voor het bekerduel tussen Arsenal en Leeds United. Moet een heerlijke wedstrijd worden. Misschien wel zo'n mooie stunt als vorig jaar. Maar Voetbalzone had een mooie headline voor me. Hodgson ontslagen. Dat had iedereen wel aan zien komen. Hele slechte resultaten en ook nog wartaal uitslaan, dan zijn je dagen geteld. Het waren meer de laatste twee woorden die me deden glimlachen.
"Dalglish opvolger." King Kenny is thuisgekomen. Hij heeft, van alle Britten, het meest bijgedragen aan de voetbalsport. Daarover kan en mag geen enkele twijfel bestaan. Als spelers waren Geoff Hurst, Bobby Moore, George Best of Peter Shilton ook briljant. Als managers waren Alex Ferguson, Matt Busby, Alf Ramsey, Bob Paisley en Bill Shankly ook meer dan uitstekend. Maar Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland hebben nooit iemand als King Kenny gehad. Kenny was op beide fronten geniaal. Zijn carrière van 22 jaar bracht hem langs vier verschillende clubs. Eén keer eindigde een team met King Kenny onder contract op de derde plaats. Verder altijd in de top-twee. Als we dat al geen legende mogen noemen...
Kenny zag op vier maart 1951 het levenslicht in de Schotse stad Glasgow en ging al snel voor de groen-witte brigade van Jock Stein spelen. In 1971 brak hij door voor The Celts, waar hij in zes jaar tijd drie keer landskampioen zou worden. Hij werd opgeroepen voor het Schotse nationale team en werd in 1975 ook nog aanvoerder voor de ploeg die toen de beste van Schotland was. Ondertussen had Liverpool in 1977 zijn eerste Europa Cup I gewonnen, maar zaten The Reds wel met een probleem. Hun sterspeler Kevin Keegan was vertrokken.
Manager Bob Paisley en zijn Boot Room waren het erover eens, Kenny moest de nieuwe clubheld worden. Voor een toenmalig record van 440.000 Britse ponden werd Kenny van groen-wit naar rood-wit getransformeerd. Hij zou twaalf jaar blijven, als speler en later als coach. De resultaten waren indrukwekkend. In zijn eerste seizoen scoorde hij de winnende treffer in de Europa Cup-finale tegen Club Brugge. In 1985 werd hij na het vertrek van Joe Fagan benoemd tot player-manager.
Zijn periode kwam in 1991 na een FA Cup-wedstrijd tot een zelfbesloten einde, tot de verbazing van ongeveer iedereen. 515 wedstrijden als speler, 307 als player-manager. Acht kampioenschappen, twee keer een FA Cup, driemaal de Europa Cup I(en zonder de schandelijke straf van de UEFA naar aanleiding van het Heyzeldrama zouden dat er meer geweest zijn), vier League Cups, een Europese Super Cup, vijfmaal de Charity Shield. Verder was hij individueel nog eens voetballer van het jaar en driemaal manager van het jaar.
Dan volgden uitstapjes. De eerste was al die herfst naar Blackburn Rovers. Onze koning leidde ploeg die toen nog in de Second Division speelde, gelijk naar promotie in zijn eerste seizoen. In het tweede seizoen eindigde hij, onder andere door nieuwe aankoop Alan Shearer, gelijk op de vierde plaats van de Premier League. De twee opvolgende seizoenen werd Dalglish tweemaal runner-up achter het destijds ongenaakbare Manchester United. In 1995 werd hij met Blackburn Rovers kampioen, geheel in stijl. De laatste wedstrijd vond op Anfield plaats. Liverpool won 2-1, maar de Rovers mochten alsnog de titel vieren toen Man Utd bij West Ham United niet het benodigde resultaat voor de eindzege had behaald.
Daarop trad Dalglish een stapje terug en werd technisch directeur bij de club die hij kampioen had gemaakt. Aan het eind van de eeuw wisselde hij het bureau weer in voor het trainingsveld, ditmaal dat van Newcastle United. Daar werd hij twintig maanden later weer ontslagen door de wispelturige eigenaren in het Engelse noordoosten. Door enkele blessure kon hij niet brengen wat er van hem verwacht werd.
Een sprong in de tijd. Acht januari 2011 was de dag dat Kenny zijn job van jeugdtrainer liet voor wat het was en zijn club weer redde na het ontslag van Roy Hodgson. Vertokken met een FA Cup-wedstrijd tegen de aartsrivaal, teruggekeerd met een FA Cup-wedstrijd tegen de aartsrivaal. Met een groot glas Rivella prentte ik me voor de televisie, en ik zag dat het goed was. The King is weer thuis. De vroege strafschop tegen werd overwonnen en Liverpool was hard op weg naar een goed resultaat. Een discutabele rode kaart voor Steven Gerrard, de aanvoerder, was te veel tegenslag voor Dalglish en zijn ploeg. Het FA Cup-avontuur is ten einde, maar het nieuwe tijdperk is begonnen. Een Boot Room Boy en clublegende is manager en ik voorspel een rode revival. Ik zal hem omdopen naar de frisdrank van zaterdagochtend. Be ready for The Rivella Revolution.
Wo-ow here we go,
Nothing's gonna stop us now
We've got the world on our feet
And with Dalglish in the seat
We'll do it all again somehow
LIVERPOOL!
