Brabantse nachten zijn lang
Ieder jaar zaten we bij elkaar in het team. Hij ontwikkelde zich fantastisch op voetballend gebied, maar hij begon ook een buikje te krijgen. Hij kon het conditioneel allemaal minder aan. Hij liep heel weinig in een wedstrijd, wachtte gewoon zijn balletjes af. Nog steeds was hij een van de beteren van het team, hij speelde zonder moeite drie, vier, vijf man uit. Met zijn voetrol was hij een fenomeen onder de jeugdspelers. Je weet dat hij het gaat doen en toch trap je er in. Hij was altijd een leider, de baas in de kleedkamer. Hij had ondanks zijn gewicht een geweldige uitstraling. Iedereen had respect voor hem. Hij was slim op het veld, al zijn passes kwamen aan en kon een wedstrijd voor je winnen.
Op een dag kwam hij met een kwaad gezicht de kleedkamer in. Nadat ik vroeg wat er aan de hand was, antwoordde hij boos dat zijn ouders gingen scheiden. Ze hadden wel vaker ruzie, maar nu gingen ze definitief uit elkaar. Hij moest maar de ene week bij zijn vader en de andere week bij zijn moeder gaan wonen. Hij vond dat ze totaal niet aan hem hadden gedacht en dat ze vanwege hem en zijn kleine zusje bij elkaar zouden moeten blijven, zodat zij een gelukkigere jeugd zouden kunnen hebben. Om de week bij de ander wonen zag hij niet zitten. Het mocht allemaal niet baten, zijn ouders hadden een besluit genomen en waren niet van plan daarvan af te zien.
Weer twee jaar verder. Nu begint zijn levenswijze echt een probleem te worden. Naast teveel eten ging hij ook roken, drinken en later ook drugs gebruiken. Het werd allemaal steeds minder. Hij nam voetbal niet serieus. Regelmatig kwam hij met een kater op de training. Hij bleef een uitstekende voetballer, maar kon nauwelijks meer een halfuur vol gas spelen. Met lede ogen zag ik aan hoe hij zijn kans op een carrière als profvoetballer verspeelde. Ik probeerde hem nog te helpen, maar het was te laat. Het kon hem allemaal niet meer schelen. Wat eerst zijn grote passie was, werd een ding dat hem niet uitmaakte wat er gebeurde. Waar hij eerst een vrolijke jongen was, werd hij een grote chagrijn.
Nooit kwam hij hogerop. De trainers dachten dat hij het niet aan zou kunnen vanwege zijn gewicht. Doodzonde dat hij hier nooit in is begeleid. Zijn techniek en inzicht zijn geweldig. Ik weet zeker dat hij het met een goede begeleiding gered zou hebben in het profvoetbal. Jammer genoeg bood niemand hem hulp aan, iedereen zeurde maar dat hij niet de juiste mentaliteit had. Mentaliteit is niet altijd een probleem dat je alleen kunt oplossen, je hebt er hulp bij nodig. Het is natuurlijk veel makkelijker om hem gewoon het label te geven: slechte mentaliteit. Hij had niet die discipline om van de fastfood en dergelijke af te blijven, waarna hij drugs ging gebruiken.
Waarom doen mensen altijd toch zo makkelijk over mentaliteit? Als bij iemand fysiek iets niet in orde is dan moet er van alles aan gedaan worden en krijg je aandacht van iedereen, als je niet de juiste mentaliteit hebt wordt je juist genegeerd. In mijn ogen verergert dat alleen maar de situatie, zulke problemen hebben juist aandacht nodig. Als iedereen je negeert dan is het veel moeilijker om de knop om te zetten, terwijl wanneer je juist veel aandacht krijgt, wil je vaak meer doen om een gezonde leefwijze te maken.
Op deze manier gaan er heel veel talenten verloren voor de voetbalwereld. Bij het amateurvoetbal zal de individuele begeleiding een stuk beter moeten, daar zal het profvoetbal veel profijt van krijgen. In mijn ogen moet iedere amateurvereniging een psycholoog of een maatschappelijk werker in dienst hebben, om de jeugd te begeleiden. Dan worden gevallen zoals deze misschien voorkomen. Een psycholoog had hem ook kunnen helpen goed om te gaan met het scheiden van zijn ouders. Zij kunnen zich goed verplaatsen in zijn situatie en daardoor kunnen zij hem goed helpen.
Ik heb geen idee wat er van hem geworden is. Vorig jaar is hij gestopt met voetbal en sindsdien heb ik hem alleen nog maar een paar keer vluchtig gezien in het voorbijgaan, waarbij we niet veel verder kwamen dan: "Hoe gaat het?" Ik hoop dat hij zelf de knop kan omdraaien, of inziet dat hij hulp nodig heeft. Het is misschien te laat voor hem om nog een succesvolle voetballer te worden, maar het is zeker nog niet te laat om zichzelf te redden.
