Na 40 komt 41
Het lied Earthquake galmt al vroeg door mijn kamer, waarna ik ontwaak uit mijn slaap. Ik stop met een druk op de knop mijn weklied en werp een blik uit mijn balkonraam. Het is een grijze en regenachtige dag. Hopelijk zal dit geen voorbode zijn voor later vandaag, want ik realiseerde me maar al te goed wat me te wachten staat. Ondanks dit ben ik nog vrij nuchter en voel ik mij goed. Ik sta op en kijk naar rechts, daar waar zich een prikbord met verschillende historische wedstrijdkaartjes en krantenartikels bevindt, zo ook die van Roda JC - AC Milan. Wat zou het toch zonde zijn als het vanmiddag mis zou gaan, bedenk ik me. De club heeft zoveel meegemaakt! Na de dagelijkse ochtendtaferelen sta ik om 14:00 voor het Parkstad Limburg Stadion en denk ik met gemengde gevoelens na over de uitwedstrijd in Rotterdam. Ik weet dat Roda in het eigen stadion sterk is, maar toch blijft de angst voor een uitdoelpunt van Sparta aanwezig door de 0-0 van drie dagen geleden. Het is en blijft gewoon erg link. Een goede vriend van mij arriveert en we gaan naar binnen. Ik voel de gezonde spanning langzamerhand komen.
Het eerste fluitsignaal heeft geklonken en meteen is het Guusje Hupperts die met zinderend stoorwerk de verdediging van Sparta aan het werk zet. Natuurlijk geeft dit mij en de 17.000 andere supporters meteen al hoop op een goede afloop. Na een kwartier merk ik echter dat Roda de voortvarende start maar moeilijk een vervolg kan geven. Het oogt slordig en angstig en Sparta kruipt langzamerhand wat meer uit haar schulp. Het uitdoelpunt waar ik zo bang voor was, valt dan ook na zo'n 25 minuten spelen na alweer slordig balverlies van Roda. Heel veel woorden en emoties gieren door mijn lijf terwijl ik een snelle blik werp op de feestvierende Spartanen aan mijn linkerzijde. Boosheid en teleurstelling zijn de beste verwoordingen van mijn gevoelens na dit makkelijk weggegeven doelpunt door weer zo'n stommiteit. Sparta heeft nu wat het wil en zal zich nu nog meer concentreren op het verdedigen, besef ik me. Roda creëerde al zo weinig toen het nog 0-0 was, laat staan nu. Ik had gehoopt op een snel doelpunt voor ons, maar in plaats daarvan staan we nu met de rug tegen de muur.
Na vijftien minuten lang alles op een rijtje te hebben gezet, beginnen we met frisse en goede moed aan de tweede helft. Ik weet al zeker dat deze mij heel lang bij zal gaan blijven. Of dit in negatief of in positief opzicht zal zijn, is wel nog de grote vraag. Met veel zenuwen kijk ik naar het spel en zoals verwacht zie ik een Roda dat uit man en macht aanvalt en een Sparta dat uit man en macht verdedigt. Sparta is pijnlijk genoeg het succesvolst, aangezien Roda er maar niet doorheen komt. Roda voetbalt, krijgt amper kansen en tegelijkertijd besef ik dat de tijd begint te dringen en de degradatieangst groter wordt. Frank Demouge is inmiddels, tot groot plezier van mij en vele anderen, ingevallen, maar ook de bonkige publiekslieveling kan voetballend niet zijn stempel drukken op het spel, mede door zijn blessure. Rond de zeventigste minuut begint de wanhoop langzaam toe te slaan en zie ik het gewoonweg even niet meer zitten, totdat Demouge een vrije trap versiert op een prachtige plek voor een linkspoot en laten wij die nu net hebben. Met een zinderende trap van Fleddie geeft hij niet alleen zijn team een enorme boost, maar ook het stadion en alles wat Roda een warm hart toedraagt. Iedereen gaat uit zijn dak; het kan verdomme nog! Nog achttien minuten!
Ik zie een herboren Roda en met vol enthousiasme moedigen we de koempels nog maar eens aan, hopende op die enorme bevrijding. Roda valt aan, krijgt kansen maar verzilvert deze maar niet. Je kunt duidelijk voelen dat de adrenaline onder de supporters een ongekend hoogtepunt aan het naderen is. Inmiddels zitten we alweer in de 88e minuut als Danilo bal nummer 100 naar voren pompt. Na een fikse strijd om de bal wordt Sanharib Malki onreglementair van zijn sokken gelopen, wat resulteert in dé vrije trap. U leest het goed, dé vrije trap. Het is de 90ste minuut als Fledderus klaarstaat om het nog een keer te proberen. Dit moment zal ongetwijfeld het verschil tussen Eredivisie en Jupiler League betekenen, beseffen wij ons maar al te goed op de tribune. 17.000 hoopvolle en zenuwachtige blikken, waaronder die van mij, focussen zich op de aanloop en het schot van Fledderus……….
Want drin is drin en jool is jool; zal miech ejaal zieë wie ze vool, want drin is drin en jool is jool; zal miech ejaal zieë wie ze vool, gooooooooooooooooooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!!!
De vertrouwde goaltune heeft nog nooit zo mooi in mijn oren geklonken. Het hele stadion is in extase. Iedereen vliegt elkaar in de armen, zelfs mensen die elkaar niet kennen juichen alsof ze al dertig jaar beste vrienden zijn. Terwijl ik zie dat de spelers uit vreugde alle kanten oprennen en Fledderus met plezier een gele prent ontvangt voor het uittrekken van zijn shirt, krijgen we op de tribune de zogenaamde ''bierdouche'' over ons heen. Daar waar ik dat normaal niet zo fijn vind om bier over mij heen te krijgen, maakt het me nu helemaal niets uit. Het voelt alsof we kampioen zijn of, nog beter zelfs, de Champions League hebben gewonnen. Ik kan mijn geluk niet op. Natuurlijk zullen er nu mensen zijn die vinden dat we weer onwijs veel geluk hebben gehad en natuurlijk zullen er mensen zijn die ons door dit late doelpunt nog meer zullen beschrijven als ''Duits'', maar dat kan mij niets schelen. We hebben het gered en dat is wat telt!
Dit is een speciaal moment, een moment om bij stil te staan. Dit zijn de momenten waarop je je realiseert hoeveel de club voor je betekent en waar je voor staat als supporter. Dit zijn de momenten waarop je beseft hoe belangrijk de club wel niet voor je is. Dit zijn de momenten die voetbal zo angstaanjagend, maar tegelijkertijd ook zo mooi maken. Ik kijk om mij heen en zie tranen van geluk bij sommige mensen en dan weet ik dat Roda van ons is. 5 minuten geleden stonden we op de rand van degradatie, nu rennen twee supporters met vlaggen in hun handen vol vreugde over het veld langs de treurende Spartanen en de feestende Kerkradenaren. Dit zijn magistrale beelden die vanaf nu in mijn geheugen staan gegrift. Ik loop na een zinderende ode aan de spelers vol trots het stadion uit en de regen die in mijn gezicht klettert heeft nog nooit zo goed gevoeld.
Na 40 komt 41, forza Roda!
