Arsenal, iedereen geniet van het hypertechnische voetbal dat de Londenaren elke week op de mat leggen. De ploeg van de Franse voetbalverslaafde Arsène Wenger combineert spectaculair aanvalsvoetbal met een mooi jeugdig elan. De scouting is briljant, echter wint Arsenal haast nooit meer prijzen. Ik denk dat Wenger de oorzaak van dit probleem is.
Ieder jaar begint in Noord-Londen al een paar jaar volgens hetzelfde ritueel. Altijd groeien de bomen tot in de hemel. De fouten uit het verleden zijn uitgewist. Het vorige jaar is er gezaaid, dit jaar is dan het jaar van de oogst. Wenger, de spelers, de fans, iedereen heeft er zin in. De jonge ploeg straalt een groot zelfvertrouwen uit: Arsenal is er klaar voor. Vervolgens begint het seizoen vaak goed. Zou dit jaar dan eindelijk het jaar van de oogst worden? Na een paar wedstrijden staat Arsenal vaak bovenaan. Tot de Kerst draait het team bovenin mee. Wenger is optimistisch, iedereen is optimistisch. De titel ligt binnen handbereik. Nu zitten we in de fase dat 'The Gunners' terrein prijsgeven in de competitie, het glipt ze nu door de vingers. Dan maken we een sprong naar het eind van het seizoen. Arsenal staat ruim met lege handen. Toch is de Franse manager optimistisch, en zijn spelers ook. Dit jaar is natuurlijk opnieuw gezaaid, het jaar erop zal er wel geoogst worden.
Echter, Wenger zaait al vijf jaar zonder te oogsten. Arsenal geeft het keer op keer uit handen tegen de topploegen. De jonge honden krijgen van alle kanten complimenten, maar als er podia in zicht komen moet Arsenal heel snel verdwijnen. En dat komt door de koppigheid van de Franse manager. Deze man heeft het 'Boring Arsenal' uit het geheugen gewist. Hij haalde een van de beste, zoniet de beste middenvelder ter wereld op bij Barcelona. Zijn naam: Francesc Fàbregas. Prijskaartje: Een lachwekkende fooi van 3,4 miljoen euro. Het elftal is echter op drie plaatsen ernstig in disbalans, en daar is Wenger schuldig aan.
Ten eerste mist de groep een leider die in de grote wedstrijden opstaat. In de topduels brengt Fàbregas niet wat hij moet brengen qua leiderschap. Niet zo gek, want een van de beste spelers ter wereld heeft hij tegenover zich, en hij heeft genoeg aan z'n eigen spel. In deze wedstrijden is hij niet Arsenals leider, slechts de beste speler. Dit heeft tot gevolg dat het schip genaamd Arsenal geen kapitein heeft. Wenger heeft dé ultieme kans voor een leider op het middenveld laten lopen. Patrick Vieira kon voor niks worden opgehaald bij Internazionale. Wenger besloot dit niet te doen. Het gevolg hiervan is dat hij zonder leider zit, en na nederlagen tegen Manchester United en Chelsea hoogstwaarschijnlijk weer een jaar zonder titel. Je kan het nakijken: Sinds het vertrek van sterkhouders Henry en Vieira is de prijzenkast van Arsenal niet meer van het slot gehaald.
Ten tweede mist Wenger een goede keeper. Voor alle plekken op het veld komen er goede spelers aanwaaien, echter in het doel staat een eersteklas clown, Manuel Almunia. Deze man is hinderlijk en kost Arsenal elk seizoen een x-aantal punten. Een goede keeper kun je overal wel vinden, echter moet Wenger daar zijn portemonnee voor trekken, niet de meest geliefde bezigheid van de Fransman. De laatste ploeg die ook maar iets wist te winnen met een clown als keeper was Brazilië in 1970, een behoorlijke tijd geleden dus.
Ten derde telt het team slechts één goalgetter. Als Van Persie er niet bij is, staat er geen spits garant voor twintig treffers. Arshavin wordt dan maar misbruikt als spits. In Bordeaux kan Wenger zo'n spits ophalen: Marouane Chamakh. Ook voor hem moet de portemonnee getrokken worden.
Als je dat eens bekijkt zie je dat Wenger wel vaak toekomstige Europese toppers scout, maar als deze vertrekken worden ze niet vervangen. Voor David Seaman is nooit een fatsoenlijke vervanger gehaald, voor Vieira en Adebayor geldt hetzelfde. Een doelman, een verdedigende middenvelder en een spits dus. Dat zijn redelijk cruciale posities in een veld, en moeten dus ook goed bezet worden. Het geld bij Arsenal kan haast het probleem niet zijn, elk jaar is er een redelijke verkoop, vaak behaalt Arsenal op de spelersmarkt groene cijfers, en als Wenger al eens serieus de portemonnee trekt, gaat het vaak om aanvallende middenvelders. Vorig jaar gaf hij aan dit type speler maar liefst 33 van de 39 geïnvesteerde miljoenen uit, maar een fatsoenlijke keeper, een leider en een tweede goalgetter zitten er niet in. Wenger is als een architect die een nieuw meesterwerk wil bouwen. Hij kan de materialen wel betalen, maar hij weigert koppig om cement te kopen, waardoor zijn bouwwerk keer op keer in elkaar stort. Wie schudt hem wakker?
